Από την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τον κοινοτισμό με τον Βασίλη Νιτσιάκο. Ευχαριστούμε πολύ όσους και όσες συμμετείχαν! Η μαγνητοσκόπηση της εκδήλωσης θα δημοσιοποιηθεί προσεχώς.

Μια συμπληρωματική συνάντηση Αναγνώσεων Φιλοσοφίας την Τετάρτη, μιας και την επόμενη Κυριακή θα τη χάσουμε λόγω της Πανελλαδικής συνάντησης της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης που θα πραγματοποιηθεί στην Αλιμούρα 26-27-28/10!

Το κείμενο θα είναι ένα απόσπασμα από “Το μάτι και το πνέυμα” του Μερλώ Ποντύ που θα το βρείτε στο βιβλίο ”ΜΩΡΙΣ-ΜΕΡΛΩ ΠΟΝΤΎ, Η αμφιβολία του Σεζάν-Το Μάτι και το Πνεύμα”, εκδόσεις Νεφέλη.

“Το γεγονός ότι το σώμα μου ταυτόχρονα ορά και οράται συνιστά ένα αίνιγμα. Αυτό το οποίο κοιτάζει όλα τα πράγματα, μπορεί επίσης να κοιτάζει και τον εαυτό του και να αναγνωρίζει σ ‘ αυτό που βλέπει την «άλλη όψη» της ορώσας δύναμής του. Βλέποντας βλέπει τον ίδιο τον εαυτό του, αγγίζοντας αγγίζει τον ίδιο τον εαυτό του• είναι ορατό και αισθητό για τον ίδιο τον εαυτό του. Είναι ένα εγώ, όχι όμως λόγω διαφάνειας, όπως η σκέψη, η οποία δεν μπορεί να σκεφτεί οτιδήποτε παρά μόνον αφομοιώνοντάς το, συγκροτώντας το και μεταμορφώνοντάς το σε σκέψη• είναι ένα εγώ το οποίο προκύτττει μέσα από τη σύγχυση, το ναρκισσισμό, το συμφυές εκείνου ο οποίος βλέπει μ’ αυτό που βλέπει, εκείνου ο οποίος αγγίζει μ ‘ αυτό που αγγίζει, του αισθανόμενου με το αισθητό —ένα εγώ λοιπόν το οποίο εμπεριέχεται μέσα στα πράγματα, το οποίο έχει μια καλή και μια ανάποδη όψη, ένα παρελθόν και ένα μέλλον…”

“‘Ο ζωγράφος φέρνει μαζί το σώμα του”, έλεγε ο Βαλερί. Και, πράγματι, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε ένα Πνεύμα να ζωγραφίζει. Μόνο με το να δανείζει το σώμα του στον κόσμο, ο ζωγράφος κατορθώνει να αλλάζει τον κόσμο σε ζωγραφιά. Προκειμένου να κατανοήσουμε αυτές τις διυποστασιοποιήσεις, θα πρέπει να ξαναβρούμε το πραγματικό και δρων σώμα μας, αυτό το σώμα το οποίο δεν συνιστά ένα κομμάτι του χώρου, δεν είναι μια δέσμη λειτουργιών και
μόνον αυτό το σώμα που είναι ένα σύμπλεγμα όρασης και κίνησης.”

Σκοπός των συναντήσεων αυτομόρφωσης είναι να συζητούμε κριτικά και συλλογικά όποιο σύντομο κείμενο φιλοσοφικού, ιστορικού, ψυχολογικού κ.α. περιεχομένου προτείνεται κάθε φορά σε ανοιχτή συνέλευση από τους συμμετέχοντες.

Με αφορμή την επικίνδυνη πρώτη νίκη του ακροδεξιού Μπολσονάρου στη Βραζιλία η προβολή της Κυριακής εστιάζει το βλέμα της στην Βραζιλία με την ταινία “The city of god”
Η Πόλη του Θεού (πορτογαλικά: Cidade de Deus) είναι μια βραζιλιάνικη ταινία του 2002 σε σκηνοθεσία Φερνάντο Μεϊρέγιες και συν-σκηνοθεσία με την Κάτια Λουντ. Κυκλοφόρησε στη Βραζιλία το 2002 και σε όλο τον κόσμο το 2003. Το σενάριο είναι διασκευή από τον Μπραούλιο Μαντοβάνι (Bráulio Mantovani) από το ομώνυμο με την ταινία μυθιστόρημα του 1997 που γράφτηκε από τον Πάουλο Λινς (Paulo Lins), αλλά η πλοκή είναι χαλαρά βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Απεικονίζει την ανάπτυξη του οργανωμένου εγκλήματος στο προάστιο του Cidade de Deus (Πόλη του Θεού) του Ρίο ντε Τζανέιρο, από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980.

Αυτή την Κυριακή στις 6μμ δύο από τα “Δοκίμια” του Μισέλ ντε Μονταίν περί θανάτου. “Ότι δεν πρέπει να κρίνεται η ευτυχία μας παρά μετά θάνατο” και “Ότι η φιλοσοφία είναι μάθηση θανάτου” είναι κάποιες από τις απόψεις που θα συζητηθούν.

Σκοπός των συναντήσεων αυτομόρφωσης είναι να συζητούμε κριτικά και συλλογικά όποιο σύντομο κείμενο φιλοσοφικού, ιστορικού, ψυχολογικού κ.α. περιεχομένου προτείνεται κάθε φορά σε ανοιχτή συνέλευση από τους συμμετέχοντες.

Tριάντα χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας, ένας νέος blade runner, ο αστυνομικός Κ, ξεσκεπάζει ένα παλιό μυστικό που μπορεί να αλλάξει τη σχέση ανθρώπων και ανθρωποειδών και να οδηγήσει ό,τι έχει απομείνει από την κοινωνία στο απόλυτο χάος. Η ανακάλυψη αυτή τον οδηγεί στην αναζήτηση του Rick Deckard, ενός άλλου blade runner της αστυνομίας του Λος Άντζελες, που έχει εξαφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια.

Σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ
Ηθοποιοί: Ράιαν Γκόσλινγκ, Χάρισον Φορντ, Άνα ντε Άρμας, Ρόμπιν Ράιτ, Ντέιβ Μπαουτίστα

Κυριακή 14/10 στις 21.30 στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο “Αλιμούρα”