Στη δεύτερη μεγάλου μήκους του ταινία, ο σκηνοθέτης του «Wild Duck», Γιάννης Σακαρίδης, αποτυπώνει με γνώριμο τρόπο αλλά έξυπνη κινηματογράφηση το εδώ και τώρα μιας πόλης που αλλάζει.
Στο «Amerika Square», σε μια κοινή πολυκατοικία, από αυτές τις μεγάλες τις αθηναϊκές που κάποτε θεωρούνταν προνόμιο το γεγονός πως έβλεπαν στην Πλατεία, κρύβεται ο ανθρώπινος χάρτης της Αθήνας του σήμερα.
Οι ήρωες της «Πλατείας Αμερικής» είναι τρεις και ζουν και οι τρεις στην ίδια πολυκατοικία. Και για όσο διαρκεί ένα φιλμ θα ζήσουν ο καθένας τη δική του ταινία, με αρχή μέση τέλος και κεντρικό άξονα τη φυγή. Φυγή εκτός των ελληνικών συνόρων, εκτός της κρίσης, εκτός από αυτή τη μεγάλη σύμβαση του να μένεις ίδιος ενώ όλα γύρω σου αλλάζουν με ρυθμούς πολυβόλου.
Διάρκεια: 86′
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σακαρίδης
Παίζουν: Γιάννης Στάνκογλου, Μάκης Παπαδημητρίου, Θέμις Μπαζάκα, Βασίλης Κουκαλάνι
Λίγα λόγια για την Αλιμούρα:
Ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος Αλιμούρα άρχισε τη λειτουργία του στα Γιάννενα, τον Δεκέμβρη του 2015. Δημιουργήθηκε σε μία πόλη, όπου η εμπορευματική λογική επιβάλλεται οικονομικά, πολιτικά, αισθητικά και η κοινωνία σε μεγάλο βαθμό επιλέγει την αποστασιοποίηση και την παραίτηση. Στο χώρο από τότε μέχρι σήμερα διοργανώνονται τακτικά πολιτικές συζητήσεις, πολιτιστικές εκδηλώσεις, μπαρ, live, bazaar βιβλίου, ενώ λειτουργεί σταθερά βιβλιοπωλείο. Επίσης, στεγάζονται οι συνελεύσεις της Χειρονομίας – Αντιεξουσιαστικής Κίνησης και της Ανοιχτής Συνέλευσης ενάντια στην ενεργειακή λεηλασία. Η πρώτη και βασική επιδίωξη είναι να βρουν έδαφος όλες αυτές οι αντιλήψεις και οι απόψεις που εκτοπίζονται από το κυρίαρχο και να αποτελέσει, δηλαδή ο χώρος, πεδίο διαλόγου και πολιτικής και πολιτιστικής ζύμωσης.
Τόπος ανοιχτός στην Κοινωνία. Ο ε.κ.χ. Αλιμούρα εμπνεύστηκε και εμπνέεται από το κύμα αυτοδιαχειριζόμενων κοινωνικών χώρων που έχουν αναδυθεί παγκοσμίως, από το πλήθος των τοπικών αντιστάσεων, από τις κοινωνικές κινήσεις εκείνες που διαρρηγνύουν τη βαρβαρότητα της εποχής προτάσσοντας ως οδοδείκτη την ελευθερία. Ο ε.κ.χ. Αλιμούρα λειτουργεί με άξονες την άμεση δημοκρατία, την αυτοοργάνωση, την οριζοντιότητα, την ελεύθερη συνεισφορά του καθενός και της καθεμιάς, δημιουργώντας σχέσεις ισοτιμίας και αλληλεγγύης. Ενάντια στην ανάθεση, σε κάθε είδους ιεραρχία και αποκλεισμό διαμορφώνουμε εδώ και τώρα τον κοινό μας χώρο και χρόνο. Κανένας δεν είναι ειδικότερος από εμάς για να αποφασίζει για τις ζωές μας.
Στη γειτονιά μας, αλλά και σε όλη την πόλη που ζούμε την κάθε μέρα μας, φιλοδοξούμε να αποτελέσουμε ένα ουσιαστικό κέντρο διάδοσης των ελευθεριακών ιδεών.
Δεν υποσχόμαστε, δεν αναθέτουμε. Φτιάχνουμε σήμερα στιγμές από το κοινό μας μέλλον. Συνέλευση: κάθε Δευτέρα στις 7.00μμ – Αραβαντινού 6 εντός στοάς Σκόρδου (είσοδος και από Τσιριγώτη 14)
Μπαρ οικονομικής ενίσχυσης του Ελεύθερου Κοινωνικού Χώρου Αλιμούρα, στη δροσερή αυλή, την πρώτη επίσημη μέρα του καλοκαιριού!
Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη: Εκδήλωση – συζήτηση για τις δολοφονίες στα Τέμπη.
Μετά απο πολλούς χορούς, απαιτητικές πρόβες και follow up μπύρες, ήρθε η ώρα να ανοίξουμε τον κύκλο και να κάνουμε ένα DIY παραδοσιακό γλεντάκι στην αυλή της Αλιμούρας (καιρού θέλοντως- αλλιώς μέσα).
ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΓΟΥΟΡΛΝΤ ΤΟΥΡ
Ο Μάρτιν είναι ένας 30χρονος web designer. Γλυκός, φοβισμένος, υποχόνδριος χρησιμοποιεί το Internet για να φέρει τον κόσμο κοντά του και να κρατήσει την πραγματική ζωή μακριά. Δουλεύει, ερευνά, παίζει, παραγγέλνει, ακούει μουσική, τσατάρει, βλέπει ταινίες, γνωρίζει γυναίκες μέσα από το διαδίκτυο. Η Μαριάνα μετακομίζει σ’ ένα γειτονικό κτίριο. Στην ουσία επιστρέφει στο παλιό της διαμέρισμα, μετά από μία σχέση 4 χρόνων που την ισοπέδωσε. Με σπουδές και όνειρα στην αρχιτεκτονική, έχει καταλήξει να σχεδιάζει βιτρίνες πολυκαταστημάτων και να μην σχεδιάζει τίποτα για το μέλλον. Πανέμορφη – αλλά παγωμένη, μουδιασμένη, αγοροφοβική, μένει κλεισμένη σπίτι της και προσπαθεί να σβήσει τις αναμνήσεις από τον Mac και την καρδιά της. Εξω από τα μεγέθους σπιρτόκουτου διαμερίσματά τους το Μπουένος Αϊρες πάλλεται. Μία μητρόπολη εκατομμυρίων κατοίκων στην οποία ψάχνεις έναν ακόμα, αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό που εξαφανίζεται μέρα με την μέρα. Θα συναντηθούν ποτέ ο Μάρτιν και η Μαριάννα;
ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΕΣ
Techno Nights στη στοά, τώρα που επιτέλους άνοιξε ο καιρός! Vibes και μουσικάρες για την οικονομική ενίσχυση του στεκιού.
Την Δευτέρα 01/04 μπάτσοι εισέβαλαν στον ελεύθερο λόφο Καστέλι. Σε μια πόλη που το κεφάλαιο καταβροχθιζει κάθε σπιθαμή δημοσίου χώρου για όφελος των τουριστών, μια πόλη που όλα κινούνται γύρω από το χρήμα και την κατανάλωση. Η απληστία και η διάθεση να πουλήσουν ότι υπάρχει, έφερε μπάτσους επάνω στον λόφο και στην αυλή της Ρόζας. Δεν είναι η πρώτη φορά, καιρό λιγουρεύονται να κανουν τον μοναδικό ελεύθερο χώρο της πόλης, μεγάλο ξενοδοχείο. Στο πιο όμορφο σημείο των Χανίων, εδώ και 20 χρόνια, η αυτοοργάνωση νικάει. Στην πόλη που όλα κοστίζουν ακριβά, η αυλή έχει ανοιχτή πόρτα και ελεύθερη πρόσβαση για όλους, για να βλέπουμε τα πιο όμορφα ηλιοβασίλεματα και να παίρνουμε ανάσα από τα σμήνη τουριστών και τα κακόγουστα μαγαζιά που εχουν καταλάβει τα Χανιά. Ο λόφος Καστέλι, έχει μακρά ιστορία συμμετοχής σε κοινωνικά κινήματα, στέγασης κατατρεγμενων ανθρώπων, πρότασης μιας καλύτερης και πιο δίκαιης ζωής. Και θα συνεχίσει να έχει. Στέλνουμε αλληλεγγύη και δύναμη στα συντροφιά στα Χανιά. Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων. Η αυτοοργάνωση θα νικήσει και η Ρόζα θα μείνει κατάληψη.
Το «American Fiction» είναι ένα έργο που μαζεύει ένα σωρό κλισέ, για την οικογένεια, το χρώμα, τη σεξουαλικότητα, τη διανόηση και την κατάκτηση της υποτιθέμενης επιτυχίας, και τα σερβίρει εκδικητικά και συγκινητικά, ως οφείλει η κορυφαία λογοτεχνική κομεντί της χρονιάς. Διασκευάζοντας το μυθιστόρημα «Erasure» του Πέρσιβαλ Έβερετ από το 2001, ο τηλεοπτικός σεναριογράφος Κορντ Τζέφερσον κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με μια πανέξυπνη σάτιρα: ο Αφροαμερικανός Τελόνιους Έλισον, που όλοι αποκαλούν Μονκ είναι καθηγητής ανθρωπιστικών σπουδών που τσακώνεται με τους μαθητές του και συγγραφέας απελπιστικά αποτυχημένων βιβλίων, ο οποίος γράφει ένα ψευδο-βιωματικό μυθιστόρημα προκλητικά κολακευτικό προς ένα αναγνωστικό κοινό πολύ λευκό και ακόμη περισσότερο πρόθυμο να αγκαλιάσει τη μαύρη κοινότητα και τις βασανισμένες ραψωδίες της.