Αφιέρωμα στον Παλαιστινιακό κινηματογράφο:

Το τελευταίο διάστημα, τα μάτια όλου του κόσμου, μαζί και τα δικά μας, είναι στραμμένα στην Παλαιστίνη και σε όσα δραματικά συμβαίνουν εκεί. Ως σύμπτωμα των ημερών μας, ερχόμαστε συνεχώς σε επαφή με εικόνες καταστροφής, βομβαρδισμένες πόλεις, τραυματισμένους ανθρώπους, παιδιά να κλαίνε, ένοπλους να ρίχνουν στο ψαχνό καθώς σκρολλαρουμε στο ίντερνετ, στο καναπέ, στο λεωφορείο ή στην τουαλέτα μας.

Και έτσι, καθώς το αίμα ξεχειλίζει απ’ την οθόνη μας και εμείς μπουκώνουμε θάνατο, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι αυτά συμβαίνουν σε αληθινές πόλεις και πραγματικούς ανθρώπους σαν εμάς. Μάλλον, έτσι θέλουν να μας πείσουν οι υπεύθυνοι αυτής της κατάστασης, αποτυπώνοντας την Παλαιστίνη ως μια αποθήκη τρομοκρατών και παράπλευρων απωλειών.

Το τι συμβαίνει πραγματικά εκεί, πως βιώνει και πως διαμορφώνεται από αυτή την μακρόχρονη συνθήκη η παλαιστινιακή κοινωνία, είναι μάλλον αδύνατο να το συνειδητοποιήσουμε απ την θέση μας. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ακούσουμε τους ίδιους και τις ιστορίες που έχουν να πουν.

Ο κινηματογράφος ανέκαθεν υπήρξε ως ένα μέσο που οι άνθρωποι διηγούνται ιστορίες, μεταφέρουν καταστάσεις οπτικοποιούν τις αντιφάσεις των κοινωνιών και το περιεχόμενο των ψυχών τους. Έτσι, και το σινεμά απ’ την Παλαιστίνη αποτελεί τρόπο και μέσο για τα ίδια τα υποκείμενα να εκφράσουν όλα αυτά που ζουν και βλέπουν γύρω τους, στην γλώσσα τους, με τους ανθρώπους τους, στους δρόμους των πόλεων τους σε μία κοινή όμως γλώσσα που όλοι μπορούμε να καταλάβουμε, ώστε να ταξιδέψει παντού και να μας φτάσει.

Γι’ αυτό, παρουσιάζουμε αυτό το κινηματογραφικό αφιέρωμα με ταινίες παλαιστίνιων δημιουργών, για να βρεθούμε συλλογικά, να παρακολουθήσουμε διαφορετικές ιστορίες με κοινούς παρανομαστές, για ένα μέρος που το γυροφέρνει ο θάνατος αλλά έχει ακόμη ζωή με φιλίες, έρωτες και γέλια.

Σας περιμένουμε στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Αλιμούρα

🎬 Λίγα λόγια για την ταινία, η οποία είναι και η τελευταία αυτού του αφιερώματος:

Ο Ομάρ είναι συνηθισμένος να αποφεύγει τις σφαίρες των σκοπών όταν περνά το Τείχος που χωρίζει στα δύο την πόλη ώστε να επισκεφθεί την κρυφή του αγάπη, Νάντια. Αλλά η κατεχόμενη Παλαιστίνη δεν γνωρίζει ούτε την απλή αγάπη, ούτε τον ξεκάθαρο πόλεμο. Στην άλλη μεριά του τείχους, ο Ομάρ γίνεται μαχητής της ελευθερίας, που θα έρθει αντιμέτωπος με οδυνηρές επιλογές. Όταν συλλαμβάνεται μετά από μία πράξη αντίστασης, ξεκινά ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού με τη στρατιωτική αστυνομία.

📌Σενάριο – σκηνοθεσία: Χάνι Αμπού – Ασάντ

📌Με τους: Άνταμ Μπακρί

Λιμ Λουμπανί

Γουαλίντ Ζουάιτερ

⏰ Διάρκεια: 96’

Τα Μέγαρα εξεγείρονται:

Tο 1970 υπογράφεται μεταξύ της χούντας και του Ωνάση σύμβαση παραχώρησης 10.000 στρεμμάτων στον περίφημο Ελαιώνα για να δημιουργήσει ο Ωνάσης βιομηχανία αλουμινίου-αλουμίνας καθώς και διυλιστηρίων σε αυτή την έκταση, μόλις 25 χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας και μια ανάσα από τον Σαρωνικό.

Το 1971 χούντα και Ωνάσης διαφωνούν για τη σύμβαση και οι μετοχές του μεγαλοεφοπλιστή μεταβιβάζονται στην ΕΤΒΑ (Ελληνική Τράπεζα Βιομηχανικής Αναπτύξεως).

Το 1973 η χούντα μέσω της ΕΤΒΑ ξεπουλά κοντά 2.500 στρέμματα (από τα 10.000 της παλαιότερης σύμβασης με τον Ωνάση) στην εταιρεία ΣΤΡΑΝ που ίδρυσε ο εφοπλιστής Στρατής Ανδρεάδης ώστε να κατασκευάσει στα Μέγαρα διυλιστήριο.

Οι κάτοικοι θεωρούν αναίτια την απαλλοτρίωση και καταφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το Συμβούλιο της Επικρατείας με προκλητικό τρόπο και υπηρετώντας τα συμφέροντα Ανδρεάδη αναβάλλει διαρκώς την εκδίκαση της υπόθεσης. Έχει μακρά ιστορία, λοιπόν, ο ρόλος της δικαιοσύνης στην υπηρέτηση των καπιταλιστικών συμφερόντων!

Ξαφνικά και χωρίς νομική κάλυψη στις 13 Απριλίου 1973 και ενώ επιτροπή κατοίκων από τα Μέγαρα είναι στην Αθήνα, στο Συμβούλιο της Επικρατείας απαιτώντας να εκδικαστεί η υπόθεσή τους, οι μπουλντόζες της ΣΤΡΑΝ εισβάλλουν στον ελαιώνα των Μεγάρων και αρχίζουν το μακελειό ξεριζώνοντας τεράστιο αριθμό ελαιόδεντρων. Στη συνέχεια, νύχτα γκρέμισαν κτηνοτροφικές και πτηνοτροφικές μονάδες της περιοχής.

Είμαστε στην περίοδο που η αμερικανοστήριχτη χούντα του Παπαδόπουλου ενώ έλεγε πως είναι πατριωτική και πως η χώρα ανήκει στον λαό, ξεπουλούσε τεράστια φιλέτα περιοχών της Αττικής στον Ανδρεάδη και σε διάφορους Ανδρεάδηδες με διαδικασίες fast track(!) για να κάνει μπάζα το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.

Να σημειώσουμε ότι εκείνη την περίοδο η χούντα υπηρετώντας τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου ξεπουλούσε, σε όλη την Αττική, δεκάδες χιλιάδες στρέμματα εκτός από τα Μέγαρα –και στα Μέθανα και στην Ελευσίνα και στον Σκαραμαγκά και στο Μενίδι και στο Μαρούσι και στα Σπάτα. Υπάρχει, λοιπόν, ένα ευρύτερο κλίμα αντίθεσης στις βίαιες απαλλοτριώσεις που δεν γίνεται ευρέως γνωστό στη βάση των όρων τρομοκρατίας που έχει επιβάλει η χούντα με τους μηχανισμούς της.

Ο λαός των Μεγάρων αποφασίζει να ξεσηκωθεί και να υπερασπίσει τον τόπο του από την καταστροφή που θα φέρει η δημιουργία των τεράστιων διυλιστηρίων.

Ορόσημα του αγώνα η γενική απεργία στις 12 Οκτώβρη 1973, ενώ στις 14 του ίδιου μήνα πραγματοποιείται τεράστιο συλλαλητήριο 12.000(!) κατοίκων της πόλης!

Το μεσημέρι της 16ης Νοέμβρη 1973 επιτροπή αγώνα των αγροτών από τα Μέγαρα πηγαίνει στην κατάληψη του Πολυτεχνείου και γίνεται δεκτή από χιλιάδες κόσμου που χειροκροτούν και φωνάζουν ρυθμικά συνθήματα συμπαράστασης. Ο σταθμός του Πολυτεχνείου μεταδίδει ψήφισμα της επιτροπής αγώνα των Μεγαρέων: «Ο λαός των Μεγάρων αντιστέκεται και υπόσχεται να αγωνιστεί στο πλευρό του φοιτητικού και εργαζόμενου λαού… Ο αγώνας είναι κοινός… Δεν είναι μόνο για την πόλη των Μεγάρων ή το Πολυτεχνείο… Είναι για την Ελλάδα. Για τον λαό της που θέλει να καθορίσει τη ζωή του. Να πορευτεί στον δρόμο της προκοπής. Βασική προϋπόθεση, η ανατροπή της δικτατορίας και η αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Μερικές μέρες μετά –μέσα στη χούντα!– η μακρά περίοδος των αγώνων του μεγαρικού λαού, ενάντια σε σχέδια της χούντας και του ομίλου Στρατή Ανδρεάδη, εξαναγκάζει τις μπουλντόζες του Ανδρεάδη να πάρουν δρόμο από τη Πάχη Μεγάρων και τα καταστροφικά σχέδια της κατασκευής διυλιστηρίων να πάρουν τέλος!

Μέγαρα (1974)

Ντοκιμαντέρ του 1974, που καταγράφει τον αγώνα των κατοίκων των Μεγάρων κατά της βίαιης απαλλοτρίωσης της γης τους προκειμένου να κατασκευαστεί στην περιοχή ένα συγκρότημα διυλιστηρίων.

● Η ταινία αποτυπώνει τη βίαιη αλλαγή που υπέστη το φυσικό τοπίο, μαρτυρίες των κατοίκων σχετικά με τις συνέπειες της μαζικής απαλλοτρίωσης της γης, τις διαδηλώσεις των Μεγαρέων στους δρόμους της Αθήνας και την είσοδό τους στο Πολυτεχνείο, το οποίο βρισκόταν υπό κατάληψη από τους φοιτητές, λίγες ώρες πριν από την εισβολή του τανκ και την καταστολή της εξέγερσης από το δικτατορικό καθεστώς στις 17 Νοεμβρίου του ’73.

● Ένα σημαντικό πολιτικό τεκμήριο και μια από τις πρώτες ταινίες με οικολογική διάσταση στον ελληνικό κινηματογράφο.