Για τις εκκενώσεις των καταλήψεων.
Οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι ανθίζουν σε πόλεις της Ευρώπης από την δεκαετία του ’60, ερχόμενοι συχνά αντιμέτωποι με την καταστολή. Και στην Ελλάδα, η πάταξη τους αποτελεί κεντρικό πολιτικό ζήτημα της κρατικής εξουσίας -και όχι μόνο της τωρινής κυβέρνησης, με προσχήματα όπως η ύπαρξη ανομίας, η διασφάλιση της εθνικής ασφάλειας και οικονομίας και της δημόσιας υγείας. Τελευταία παραδείγματα είναι η εισβολή στην κατάληψη Terra Incognita στις 17/8, στην κατάληψη Libertatia στις 23/8, της επιχείρησης σκούπα στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο του Λαδόπουλου στις 3/9 και της κατάληψης Rosa Nera στις 5/9.
Η ύπαρξη καταλήψεων και κοινωνικών χώρων στην Ελλάδα ξεκινάει από την δεκαετία του ’80. Έκτοτε έχουν αποτελέσει κέντρα δραστηριοτήτων με πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, περιβαλλοντικό χαρακτήρα καθώς και κέντρα δράσης του αντικρατικού-αντικαπιταλιστικού αγώνα. Ιδιαίτερα σήμερα όπου η ιδιωτικοποίηση, η εμπορευματοποίηση και η περιβαλλοντική υποβάθμιση αποτελούν βασικά συστατικά της κυβερνητικής ατζέντας, οι καταλήψεις σηματοδοτούν, τόσο έμπρακτα όσο και συμβολικά, έναν πόλο αντίστασης, μια πηγή ελεύθερης έκφρασης και δημιουργίας. Σε ένα κράτος αυθαιρεσίας, κανονικότητας και ρατσισμού που νοηματοδοτεί την ύπαρξη του με τις επαναπροωθήσεις ανθρώπων και την περιθωριοποίση κοινωνικών ομάδων, οι καταλήψεις και οι κοινωνικοί χώροι δρουν ως τόποι συνύπαρξης ανθρώπων με διαφορετικές καταβολές αλλά με κοινές αξίες, οι οποίοι γκρεμίζουντας τη μισαλλοδοξία συντελούν σε ευρύτερες κοινωνικές αλλαγές. Σε αντίθεση με μια κανονικότητα παραίτησης, εκμετάλλευσης και αποξένωσης μέσα στον κοινωνικό χώρο της κατάληψης (κομμάτια γης ή κτίρια) η δράση γίνεται πραγματικότητα, αποκτά γνώμονα τη φύση και τον άνθρωπο αντί του κέρδους, είναι συλλογική, ισότιμη, αδιαμεσολάβητη, οριζόντια. Τα άτομα βιώνουν μέσω της κοινότητας και της εμπειρίας τη δημιουργία, τον σεβασμό και την έμπρακτη αλληλεγγύη.
Από την δεκαετία του ’90, αλλά ακόμα περισσότερο μετά την οικονομική κρίση του 2008, η γειτονιά και η κατοικία αποκτούν εμπορική αξία. Το φαινόμενο του gentrification και η άνοδος του airbnb αλλάζουν τα δεδομένα στη δομή του αστικού ιστού. Το κράτος βοηθώντας τα σχέδια του κτηματομεσητικού κεφαλαίου και των εκάστοτε τοπικών επενδυτικών σχεδίων επεμβαίνει με σωρεία κατασταλτικών μεθοδεύσεων για να αποστειρώσει τις πόλεις και να πουλάει τουριστικά πακέτα παραδοσιακής «γειτονιάς». Το φαινόμενο αυτό οδηγεί μοιραία στη δυσκολία εύρεσης κατοικίας (οι υψηλές τιμές των ενοικίων καθιστούν την εύρεση στέγης αδύνατη για τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, τα οποία εκδιώκονται έμμεσα από πολλές γειτονίες, με αποτέλεσμα αυτές να μετατρέπονται είτε σε γειτονιές για τους λίγους, είτε να θυσιάζονται στο βωμό του τουρισμού), αλλά και στην εξάλειψη της έννοιας της γειτονιάς (η κινητικότητα των ατόμων βασίζεται σε οικονομικούς όρους και συναλλαγές που δεν επιτρέπουν σε αυτούς να λειτουργήσουν σαν κάτοικοι- πολίτες, να νοιαστούν ουσιαστικά στον τόπο που διαμένουν και να είναι ενεργοί σε αυτόν) . Οι καταλήψεις κτιρίων φαίνεται να αποκτούν ζωτική σημασία σε αυτή την συγκυρία, όχι απλά ως χώροι στέγασης, αλλά και ως μέσο διεκδίκησης της γειτονιάς ως ποιοτικού χώρου.
Εμείς, λοιπόν, με το ένα μάτι στην κοινωνική χειραφέτηση και με το άλλο στις πραγματικές καταστάσεις που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και να συνδιαμορφώσουμε, υπερασπιζόμαστε τους χώρους μας γιατί εκεί μπορούμε να δημιουργήσουμε, να ζυμωθούμε, να προβληματιστούμε και να υπάρχουμε με τους δικούς μας όρους.
Υπερασπιζόμαστε τους όρους μας γιατί είναι φτιαγμένοι από τα κάτω.
Υπερασπιζόμαστε τον δημόσιο χώρο γιατί εκεί συνυπάρχουμε και εκφραζόμαστε.
Υπερασπιζόμαστε τις γειτονιές μας γιατί δεν θέλουμε να συγκατοικούμε με οικοδεσπότες και πελάτες.
Υπερασπιζόμαστε τις πόλεις μας γιατί δεν θέλουμε να ζούμε ανάμεσα σε άδεια μπετά και σε ξενοδοχεία.
Υπερασπιζόμαστε τις καταλήψεις και τους κοινωνικούς χώρους γιατί είναι τα σπίτια μας.
Καμία ανοχή στην τρομοκρατία και στην καταστολή.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις.
Ελεύθερος κοινωνικός χώρος Αλιμούρα